🐴 Czy Młody Kierowca Może Wozić Pasażerów

Młody kierowca przepisy 2022. Automaniak. -. 10 marca 2021. Świeży kierowca, który zdawać będzie prawo jazdy w 2022 roku musi się liczyć z faktem, że w tym roku zaczynają obowiązywać nowe przepisy dotyczące zarówno egzaminu, jak i poruszania się po drodze po uzyskaniu prawa jazdy. ustąpimy z jednego: by nowa umowa obowiązywała tylko do końca roku. W tym czasie będziemy analizować wnioski od mieszkańców gminy na temat kursowania autobusów, a mamy tych wniosków mnóstwo. Potem rozpiszemy już przetarg na dłuższy okres –zapowiada burmistrz Blachowni Zdzisław Nowak. Procedura przetargowa zakończyła się fiaskiem, ponieważ zgłosiła się tylko jedna firma przewozowa, która na dodatek zażądała trzykrotnie więcej pieniędzy, niż gmina zarezerwowała na ten cel w tegorocznym budżecie. Burmistrz odmówił ujawnienia nazwy przewoźnika, w MPK jednak potwierdzono, że to oni stanęli do przetargu. Nie zdecydowały się na to PKS i firma Biesy. Głośno krytykowały warunki przetargu, ich zdaniem wyraźnie faworyzujące MPK. Gmina żądała wykazania się zezwoleniem na obsługę linii według określonego rozkładu oraz honorowania podmiejskiego biletu miesięcznego na przejazdy w granicach Częstochowy. Zdzisław Nowak stanowczo zaprzecza tym zarzutom, twierdzi, że chodziło tylko o utrzymanie korzystnych dla mieszkańców jego gminy rozwiązań. Na razie nie ujawnia, z czego gmina ustąpi w nowym przetargu. Być może „odpuści”honorowanie biletów miesięcznych, o wiele trudniejsze będzie znalezienie w budżecie dodatkowych pieniędzy dla przewoźnika. Trzeba jednak się będzie z kimś dogadać, bo wiele osób dojeżdża autobusami do Częstochowy. Całkowicie nierealne jest pójście w ślady gminy Rędziny i zakupienie własnych pojazdów dla obsługi linii. Pasażerowie korzystający z 5 linii MPK, kursujących do gminy Blachownia, nie mają pojęcia o całym zamieszaniu wokół przewozów. Nie mają też dobrego zdania o ich jakości. –Kursy nie są dobrze ustawione, czasem dwa albo nawet trzy autobusy jeżdżą w małym odstępie czasu, potem za to jest długa przerwa –mówi Przemysław Janulewicz. Ostatniego lutego kończy się ważność umowy zawartej przez gminę Blachownia z częstochowskim Miejskim Przedsiębiorstwem Komunikacyjnym na przewóz pasażerów liniami podmiejskimi. Ogłoszony przetarg został unieważniony i gmina musi teraz liczyć na dobre serce prezesa MPK, by zgodził się przedłużyć porozumienie o miesiąc – informuje Dziennik Zachodni. –W tym czasie chcemy ogłosić i rozstrzygnąć nowy przetarg. Zapewne nieco złagodzimy jego warunki, lecz nie CZYTAJ BEZ OGRANICZEŃ Dalsza część artykułu dostępna jest tylko z abonamentem Nie masz dostępu? Poznaj nasze abonamenty i wybierz odpowiedni dla siebie. Już od 9 zł za rok! Masz wykupione konto przez firmę? Zarejestruj się! Pamiętaj, że wszyscy nasi reklamodawcy mają dostęp za darmo! RE: Kolizja, a młody kierowca. Cytat: Napisał/a patryk990. policjant z drogówki powiedział mi, że jeżeli przez kolejne ok. półtora roku popełnię jakiekolwiek wykroczenie zabiorą mi prawo jazdy nie ważne czy przekroczenie prędkości o 5kmh czy za nie zapięcie pasów. Policjanta trochę poniosła fantazja. – Im więcej się jeździ, tym te zarobki są większe. Co ważne, praktycznie można jeździć, ile się chce. Wyznacznikiem jest tylko potrzeba snu czy rodzina – mówi Onetowi Konrad, kielecki taksówkarz O wiele bardziej opłaca się jeździć nocami. Jednak zdaniem naszego rozmówcy, trzeba mieć do tego stalowe nerwy i dużo cierpliwości. – W ciągu dnia też zdarzają się pijani pasażerowie, szczególnie koło weekendu, ale jest ich jakieś pięć proc. Za to nocami dziewięć na dziesięć osób jest pod wpływem alkoholu – zaznacza Zdaniem Konrada przeciętny pasażer taksówki w Kielcach to osoba starsza, zazwyczaj udająca się do lekarza. Zdecydowanie częściej kobieta niż mężczyzna. Kolejną, liczną grupę stanowią ludzie jadący do pracy. Są też osoby wiozące dzieci do szkoły, no i oczywiście imprezowicze Niektóre sytuacje zapadają taksówkarzom w pamięci na lata. – Pamiętam rozmowę z panią, którą wiozłem na onkologię. Przez procedury w okresie covidowym nie mogła zrobić zleconych badań. Lekarze powiedzieli, że teraz jest dla niej za późno. Nawet nie miała żalu. Była pogodzona z losem i może dlatego tak to zapamiętałem – mówi Onetowi Konrad Więcej takich informacji znajdziesz na stronie głównej Onetu Konrad ma nieco ponad 40 lat. Zajmował się w życiu wieloma rzeczami, ale od ponad roku jeździ taksówką. Pracuje w jednej z największych i najbardziej popularnych korporacji w Kielcach. Przyznaje, że do zmiany zawodu skusiło go to, że w ostatnim czasie w tej profesji zmieniły się warunki finansowe. Śmiało można zarobić kilka tys. zł miesięcznie. – Im więcej się jeździ, tym te zarobki są większe. Co ważne, praktycznie można jeździć, ile się chce. Wyznacznikiem jest tylko potrzeba snu czy rodzina – mówi Onetowi. Zobacz też: O krok od tragedii. Zostawiła swoją córkę w aucie i poszła na zakupy Lepiej jeździć nocą, ale trzeba mieć stalowe nerwy Konrad zazwyczaj pracuje po kilka godzin dziennie. Od pewnego czasu jeździ tylko w ciągu dnia. – Kilka razy próbowałem jeździć nocami, ale mnie generalnie denerwują ludzie pijani – mówi wprost. – W ciągu dnia też zdarzają się pijani pasażerowie, szczególnie koło weekendu, ale jest ich jakieś pięć proc. Za to nocami dziewięć na dziesięć osób jest pod wpływem alkoholu – dodaje. A co z pieniędzmi? – Większy zarobek na pewno kusi, bo nocami obowiązuje druga taryfa. Do tego trzeba mieć jednak stalowe nerwy i dużo cierpliwości – podkreśla. Zobacz także: Czarne chmury nad olbrzymią inwestycją. Koniec marzeń o pracy dla kilkuset osób? Czy łatwo dziś zostać taksówkarzem? Do tego, by zostać kierowcą taksówki, przede wszystkim oczywiście trzeba dobrze jeździć samochodem – najlepiej swoim, który nadaje się do wożenia pasażerów. Na tym jednak nie koniec. – Dziś łatwiej zostać taksówkarzem, ale jest to kosztowne. Chodzi o wykonanie badań czy zakup wyposażenia taksówki. Nie ma już jednak żadnych egzaminów z topografii miasta – zaznacza Konrad, który dodaje, że nieco niższe wymagania mogą mieć korporacje działające przez aplikacje w telefonie. Być może dlatego liczba osób, które zajmują się wożeniem pasażerów, stale wzrasta. Tylko w dużych korporacjach w Kielcach pracuje około trzystu osób – drugie tyle może świadczyć usługi dla przybywających w stolicy woj. świętokrzyskiego wspominanych przewoźników "na aplikację". – Przez wiele lat to było zajęcie dla emerytów. Wciąż trochę tak jest, chociaż przybywa też młodych kierowców, którzy chcą w ten sposób zarobić lub dorobić – przekonuje kielecki taksówkarz. – Te nowe korporacje nie są dla nas większą konkurencją. Nie zwracamy za bardzo na nich uwagi. Oni konkurują raczej ze sobą. Nasi klienci nie korzystaj z ich usług, nie bawią się w zamawianie taksówki przez aplikację. U nas raczej trwa walka z czasem, żeby wszystkich obsłużyć i żeby pasażer nie czekał zbyt długo na kurs – dodaje. Zobacz też: Kieleccy kibice kontra władze miasta. Poszło o Marsz Równości i rocznicę rzezi wołyńskiej Kim jest przeciętny pasażer taksówki? Raczej kobietą Pytamy Konrada o to, kto najczęściej korzysta z usług taksówkarzy. Jego zdaniem przeciętny pasażer to osoba starsza, zazwyczaj udająca się do lekarza. Zdecydowanie częściej kobieta niż mężczyzna. Kolejną, liczną grupę stanowią ludzie jadący do pracy, bo np. zepsuł im się samochód. Są też osoby wiozące dzieci do szkoły, no i oczywiście imprezowicze – szczególnie po godz. 18 i w okolicach weekendu. Co ciekawe, taksówkarze mają bardzo wielu swoich stałych klientów. W Kielcach, które słyną z Targów Kielce, często zdarzają się też tzw. pasażerowie targowi. – To jest bardzo dobry klient – zaznacza Konrad. – Takie osoby często mają większy budżet, więc dają też napiwki. To na ogół mieszkańcy dużych miast, a nawet innych krajów. Zdarza się, że takiego klienta trzeba zawieźć na lotnisko do Warszawy czy Krakowa. To się naprawdę opłaca – dodaje. Zobacz też: Sprawdziliśmy, jakich cudów dokonał Obajtek w Pcimiu. Mieszkańcy są... zaskoczeni słowami Kaczyńskiego W taksówce raczej nie jest cicho A jak wygląda podróż? W tle często słychać muzykę, jaka akurat leci w radiu. Konrad przyznaje, że czasem zdarzają się osoby, które przez całą podróż siedzą cicho. – To też trzeba uszanować, bo nie każdy ma ochotę rozmawiać. My nie wiemy, w jakiej sytuacji są osoby, które otwierają drzwi do naszych aut. Zdarza się, że pasażerowie wsiadają płacząc, ale przecież nikt nie będzie pytał, co się stało – mówi nam kielecki taksówkarz, który jednocześnie przyznaje, że zawodowi kierowcy poniekąd pełnia rolę psychologa, bo zdecydowana większość osób otwiera się na rozmowę. – Naprawdę wiele rozmów dotyczy poważnych, osobistych spraw – mówi Konrad. – Oczywiście zazwyczaj zaczyna się od rozmowy o pogodzie albo od tego, jaki jest ruch w mieście, ale widać, że to jest forma zagajenia, żeby tę rozmowę dalej pociągnąć – dodaje. Zobacz: Jak używać świateł do jazdy dziennej, a kiedy włączyć światła mijania Niebezpieczne sytuacje? "Jest ich coraz mniej" Praca taksówkarza z pewnością jest specyficzna. Codziennie dzieje się coś innego. Każdy dzień przynosi inną sytuację czy rozmowę. Przez jedno auto z charakterystycznym napisem na dachu przewija się przecież od kilku do kilkudziesięciu osób na dobę. Niestety, niebezpieczne sytuacje wciąż się zdarzają. Szczególnie nocą. Kilka miesięcy temu głośno było w Kielcach o napadzie na jednego z taksówkarzy, który został zaatakowany butelką tuż po skończonym kursie. – Znam tego kierowcę. To dobrze zbudowany facet, więc aż dziw, że ktoś się na niego rzucił. Wątpię, by chodziło o pieniądze. Dziś taksówkarz nie ma przy sobie dużej gotówki, większość osób płaci przecież kartą. Napady na taksówkarzy jeszcze się zdarzają, ale jest ich chyba coraz mniej – uważa Konrad. Wiele sytuacji i ludzi zostaje w pamięci O jednych klientach taksówkarze zapominają niemal natychmiast. Są jednak tacy, o których kierowcy myślą jeszcze długo po skończonym kursie. – Pamiętam rozmowę z panią, którą wiozłem na onkologię. Powiedziała mi, że przez procedury w okresie covidowym nie mogła zrobić zleconych badań, które przeciągnęły się o kilka miesięcy i lekarze powiedzieli, że teraz jest dla niej za późno. Nawet nie miała żalu. Była pogodzona z losem i może dlatego tak to zapamiętałem – mówi Onetowi Konrad. – Wiozłem też Ukraińca, młodego chłopaka, którego oszukał pracodawca. Został bez pracy i mieszkania. Miał ostatnie pieniądze na bilet do domu. Kiedy powiedziałem mu, że przecież jest wojna i wcielą go do armii, z nerwów zwymiotował, na szczęście poza autem. Przypomniałem sobie, że kolega szuka ludzi do pracy. Podwiozłem go tam i dostał pracę razem z zakwaterowaniem – opowiada kielecki taksówkarz. – Z kolei innego Ukraińca wiozłem na pociąg, bo jego syn dostał powołanie do armii, a on mógł go ponoć zastąpić i jechał na wojnę. Doceniając ten gest, powiedziałem mu, że nic nie płaci za kurs. On jednak się nie zgodził, wyciągnął butelkę bimbru i mi ją dał. No cóż, nie odmówiłem – wspomina z uśmiechem inną historię.

Przyczyn może być wiele. Zacznijmy od podstawowej zasady: to pasażer powinien czekać na autobus, a nie autobus na pasażera. Na dobiegającego pasażera zresztą czeka nie tylko kierowca, ale wszyscy ci, którzy już są w środku. Zaczekanie na biegnącą osobę jest przejawem dobrej woli kierowcy, a nie obowiązkiem.

Jakiś czas temu przeczytałam artykuł pt. „Uwaga! Na drogach młodzi mężczyźni bez OC”. Według podanych w nim informacji, liczba młodych kierowców poniżej 25 roku życia bez ważnego OC jest 4-ro krotnie wyższa niż przeciętnego kierowcy. Szacuje się także, że to młodzi kierowcy są sprawcami największej liczby wypadków. Skąd takie wyniki? Czy każda młoda osoba to takie „straszne zagrożenie” na drodze? Może dane statystyczne są mocno krzywdzące? Postaram się podejść do tej sprawy „od drugiej strony”. Spójrzmy na sytuację oczami młodego kierowcy. Lepiej nie być oficjalnym właścicielem – Tylko za to, że jestem młody płacę dwukrotnie wyższą składkę OC – zwierza się 21-letni Krzysztof– chciałem być uczciwy, kupiłem samochód, więc zarejestrowałem i ubezpieczyłem go na siebie a nie na moją babcię. Niestety to smutna prawda. Większość towarzystw ubezpieczeniowych tłumaczy konieczność podwyższenia składki wyższymi kwotami wydawanymi na roszczenia powypadkowe , po szkodzie młodych kierowców. Stąd też rozpowszechnia się metoda „na babcię”. Można sporo zaoszczędzić jeżeli właścicielem polisy jest osoba starsza, z długą historią ubezpieczenia. Niejednokrotnie fikcyjni właściciele nie są wcale użytkownikami pojazdu. Na przykładzie babci i wnuka: babcia od lat wykupuje ubezpieczenie a wnuk, zgłoszony tylko do ubezpieczenia jako młody kierowca, używa na stałe pojazdu. Wszyscy młodzi „pod jedną krechę”? – Od 18-tego roku życia posiadam prawo jazdy i stale jeżdżę samochodem. Przez ostatnie 6 lat nie spowodowałam żadnej szkody. Towarzystwa ubezpieczeniowe jednak nadal zaliczają mnie do grupy zwiększonego ryzyka. Czy to sprawiedliwe?- pyta 24 letnia Marta. Niejednokrotnie osoby starsze mają mniejsze doświadczenie w prowadzeniu pojazdu niż osoby młode. Historię ubezpieczeniową można wypracować będąc tylko „na papierze” współwłaścicielem pojazdu. W raportach instytucji analizujących rynek ubezpieczeń komunikacyjnych trudno ująć realną liczbę takich osób. Bieda robi swoje – Mieszkam w małej miejscowości i dopiero od niedawna mam legalną pracę. Niestety jako „świeży pracownik” nie mogę liczyć na podwyżkę. Ledwo wystarcza mi na dojazdy (samochód jest niezbędny. Nie mam możliwości dojazdu autobusem). Jak utrzymać auto i opłacić tak drogie OC? – zastanawia się 20 letni Michał. Sytuacja gospodarcza w Polsce nie sprzyja młodym ludziom. Świeżo po ukończeniu szkoły, bez doświadczenia mają małe szanse na zatrudnienie, a „pracujący szczęściarze” – na dobre zarobki. To niestety także wpływa na zwiększenie grupy osób bez ważnego OC. Oczywiście w tym wypadku nie popieram takiej oszczędności. „Zemści” się to na nas po spowodowaniu szkody, kiedy trzeba będzie pokryć odszkodowanie z własnej kieszeni i zapłacić wysoką karę w UFG. Co zatem doradzić młodym kierowcom? Koniecznie zakup polisy OC. Na rynku ubezpieczeniowym istnieją firmy, które „nie boją się młodych”. Wręcz przeciwnie-często jest to ich grupa docelowa. Jedną z takich firm jest YCD z grupy Ergo Hestia, gdzie ofertę kieruje się do osób przed ukończeniem 29 lat. Polecam także korzystanie z internetowych porównywarek ubezpieczeń, gdzie w prosty i szybki sposób można znaleźć najkorzystniejszą propozycje dla siebie. Zapewniam, że wyniki mogą być naprawdę zaskakujące. Nie każdy młody kierowca jest jednak piratem drogowym. Większość z nich potrzebuje czasu aby w pełni wejść w nową rolę i swobodnie poruszać się po drogach różnego rodzaju. – Jazda po mieście rożni się od jazdy po autostradzie czy po drodze ekspresowej – mówi Katarzyna Florkowska z serwisu Korkowo.pl. ^{Cookies: Strona korzysta z plików cookies w celu realizacji usług. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do plików cookies w Twojej przeglądarce. Informacja o Twoich danych: Drogi Użytkowniku, 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (określane jako „RODO”). W związku z tym chcielibyśmy poinformować o przetwarzaniu Twoich danych oraz zasadach, na jakich będzie się to odbywało po dniu 25 maja 2018 roku. Kto jest administratorem Twoich danych osobowych? Administratorem Twoich danych osobowych jest BIURO USŁUG TURYSTYCZNYCH "ŻAK TOURIST" sp. z ul. Turystyczna 16, 16-300 Warszawa, NIP:846-139-38-81 (dalej: BIURO USŁUG TURYSTYCZNYCH "ŻAK TOURIST" ). Jesteśmy Przewoźnikiem wykonującym krajowe przewozy autobusowe. Pozyskaliśmy Twoje dane osobowe od Ciebie, podczas korzystania przez Ciebie z usług BIURO USŁUG TURYSTYCZNYCH "ŻAK TOURIST" wymienionych powyżej. Co to są dane osobowe oraz jakie dane przetwarzamy? Dane osobowe to każda informacja dotyczącą osoby fizycznej pozwalającą na określenie w sposób pośredni lub bezpośredni tożsamość tej osoby. Dane te są zbierane w ramach korzystania przez Ciebie ze stron internetowych, serwisów sprzedażowych w tym zapisywanych w plikach cookies oraz w podpisanych umowach . Przetwarzanie danych osobowych to operacje wykonywane na danych osobowych, a zwłaszcza zbieranie, utrwalanie, przechowywanie, opracowywanie, zmienianie, udostępnianie i usuwanie danych. Przetwarzamy następujące dane osobowe: imię, nazwisko, adres email, adres IP, numer telefonu oraz dane osobowe uprawniające do korzystania z ulg handlowych i ustawowych. Dlaczego pozyskujemy i przetwarzamy dane? Twoje dane osobowe zostały pozyskane w związku z zawarciem umowy/lub wypełnionym formularzem/ jak i w trakcie wykonania umowy, będą przetwarzane w następujących celach: realizacji usług przewozowych prowadzenia działań marketingowych, na których przetwarzanie mamy Twoją zgodę zmian, zwrotów i operacji dodatkowych dotyczących zakupionych biletów procesów reklamacji i innych usług (np: wynajem autokarów) Jakie są podstawy prawne przetwarzania Twoich danych? Każde przetwarzanie Twoich danych musi być oparte na właściwej, zgodnej z obowiązującymi przepisami, podstawie prawnej. BIURO USŁUG TURYSTYCZNYCH "ŻAK TOURIST"przetwarza Twoje dane osobowe na podstawie art. 6 ust. 1 pkt. b), c) lub f) w celu umożliwienia nam realizacji umowy, którą z nami Zawarłeś lub do realizacji czynności, które nam Zleciłeś przed zawarciem Umowy, w szczególności: umożliwienia nam weryfikacji, że nabyłeś bilet na przewóz realizowany przez nas lub zarezerwowałeś u nas miejsce noclegowe; umożliwienia nam weryfikacji, że przysługują Ci ulgi na których opiera się wybrana przez Ciebie opcja zakupu biletu; umożliwienia nam poinformowania Cię o opóźnieniach oraz zdarzeniach dotyczących przewozu; umożliwienia nam wystawienia Tobie dokumentów księgowych; umożliwienia nam rozpoznania Twojej reklamacji na świadczone przez nas usługi. Dodatkowo podstawą prawną jest niezbędność do wypełnienia obowiązku prawnego ciążącego na administratorze oraz niezbędność do celów wynikających z prawnie uzasadnionych interesów realizowanych przez administratora np. takich jak udzielenie odpowiedzi na Twoje pisma i wnioski. W przypadku wątpliwości co do prawidłowości przetwarzania Twoich danych osobowych, masz prawo wniesienia skargi na przetwarzanie danych do organu nadzorczego. Okres przetwarzania Twoich danych osobowych jest uzależniony od celu w jakim dane są przetwarzane jednakże zapewniamy Cię, że nie przetwarzamy Twoich danych przez okres dłuższy niż jest to potrzebne do realizacji celów przetwarzania. Komu możemy przekazać dane? Twoje dane mogą być przekazane podmiotom przetwarzającym dane w związku ze zleconymi przez nas usługami, do Przewoźników, którzy będą realizować usługi przewozowe oraz podmiotom lub organom uprawnionym na podstawie przepisów prawa. Zapewniamy, że dokładamy wszelkich starań, aby podmioty z nami współpracujące w sposób rzetelny i zgodny z prawem chroniły Twoje dane osobowe, zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa. Jakie Masz prawa w stosunku do swoich danych? Masz prawo do żądania dostępu do danych, sprostowania, przeniesienia, usunięcia lub ograniczenia ich przetwarzania. Jeśli oparliśmy przetwarzanie danych osobowych o Twoją zgodę - Masz także prawo do cofnięcia wyrażonej zgody na przetwarzanie danych osobowych w dowolnym momencie. Wycofanie zgody nie ma wpływu na zgodność z prawem przetwarzania Twoich danych, którego dokonano na podstawie udzielonej zgody przed jej cofnięciem. Zgoda jest niezależna od czasu w jakim Korzystasz z usług, obowiązuje do jej odwołania. Udzielenie zgody oznacza możliwość otrzymywania dostosowanych do Ciebie potrzeb informacji marketingowych i ofert dotyczących produktów i świadczonych usług na podany adres e-mail lub numer telefonu, jak również uprawnia do kontaktów telefonicznych. Formularz zgody: W związku z powyższym, zgadzam się na przetwarzanie w celach marketingowych oraz celach analitycznych, moich danych osobowych zbieranych w ramach korzystania przeze mnie ze strony internetowej, w tym zapisywanych w plikach cookies, również po rozpoczęciu obowiązywania RODO (czyli po 25 maja 2018 roku). Podanie danych jest warunkiem zawarcia umowy, bez ich podania umowa nie może zostać zawarta. Wyrażenie tej zgody jest dobrowolne i można ją wycofać w dowolnym momencie z tym, że wycofanie zgody nie będzie miało wpływu na zgodność z prawem przetwarzania na podstawie zgody, przed jej wycofaniem.} Ewidencja czasu pracy obowiązuje również kierowców, którzy podróżują pojazdami poniżej 3,5 tony. Podstawowym celem prowadzenia ewidencji jest prawidłowe wyliczenie należnego wynagrodzenia, co jest korzystne nie tylko dla samego kierowcy, ale i dla pracodawcy. – Bez względu na formę prowadzenia ewidencji, powinna ona zawierać – Anna Węgrzyn, redaktor naczelna Robercie, chcesz zmieniać nasze miasto, chcesz, żeby ludzie się uśmiechali. Dlaczego to robisz? Bo ktoś powinien to robić. Poczułem w sobie takie powołanie. Mam jakie takie poczucie humoru i staram się zarażać ludzi uśmiechem tam, gdzie mogę – czyli w swojej pracy, w autobusie. Zawsze tak było? Zawsze się wygłupiałem. Nawet ludzie, którzy spotykają mnie po 30 latach, mówią, że nic się pod tym względem nie zmieniłem. Staram się brać życie na wesoło. Branie życia na wesoło pomaga na co dzień? Tak. Każdy z nas ma jakieś problemy, to co robię dla mnie też jest rodzajem terapii – pomagam sam sobie i przy okazji pomagam ludziom na chwilę zapomnieć o swoich problemach, o troskach, o stresie… Mogą odreagować, uśmiechnąć się, poczuć się swobodnie. W Warszawie jesteś chyba jedynym kierowcą, który znalazł odwagę, aby wyjść do pasażerów i pokazać swój zawód z zupełnie innej strony. Znalazłam jeszcze jednego pana w Gdańsku – szkoda, że jest Was tylko dwóch. Podobno już nie działa, miał odwagę krótko coś tam mówić przez mikrofon – bo mówienie do ludzi to już jest odwaga. Kilka osób zwróciło się już do mnie z podziękowaniami, że mam odwagę cywilną, żeby w ogóle coś takiego robić. Może jakbym stanął przodem do moich pasażerów, to bym się stresował i tak nie potrafił, ale kiedy prowadzę, jestem odwrócony tyłem i czuję się po prostu tak, jakbym prowadził monolog. Co jakiś czas tylko zerkam w lusterko, patrzę na reakcje, sprawdzam czy trafiam na podatny grunt. Kiedy widzę, że ludzie się uśmiechają, to jeszcze bardziej się rozkręcam, a jak robią smutne miny i patrzą wilkiem, to tracę skrzydła i sam się denerwuję. Starasz się mówić do pasażerów przez cały dzień i do każdego zwracasz się personalnie. Reagujesz na to, co dzieje się w danym momencie. Staram się, żeby każdego powitać, pożegnać, coś opowiedzieć, zwracać uwagę na charakterystyczne cechy. Czy reakcje pasażerów różnią się w zależności od ich wieku? Tak. Młodzi reagują bardziej spontanicznie – częściej się uśmiechają, chyba bardziej im się to podoba. Z kolei kiedy namawiam ludzi, żeby się integrowali, to właśnie starsze osoby wykazują się większą inicjatywą – zaczynają między sobą rozmawiać, komentować… Dzięki temu już uczą się otwartości, przestają patrzeć na siebie wilkiem albo wyglądać pustym wzrokiem przez brudne okno. Pod tym względem starszym jest łatwiej niż młodzieży, trudniej namówić np. jakiegoś chłopaka, żeby zagadał do dziewczyny. Ale jeśli zainicjujesz takie rozmowy i ktoś się odważy, możesz stać się ojcem chrzestnym jakiegoś związku (śmiech). Parę razy już mi się zdarzyło, że kiedy jacyś państwo wychodzili na jednym przystanku, zachęcałem ich, żeby pan odprowadził panią. Kiedy ich obserwowałem po wyjściu, nieraz szli razem w jednym kierunku. To już jest coś. Ludzie uczą się odwagi, uśmiechu. Jesteśmy takim biednym, sfrustrowanym i zadufanym w sobie społeczeństwem, trudniej nam brać wszystko na naturalnym luzie, tak jak chociażby na Zachodzie. Jak myślisz, z czego to wynika? Z naszej historii, kultury, sytuacji w kraju. Co innego, kiedy pokażę lizaka z napisem „uśmiechnij się” komuś, kto siedzi w Mercedesie i ma pracę, a co innego zrobić to samo w autobusie, w którym większość pasażerów to emeryci z nędznymi emeryturami albo studenci bez pieniędzy, czy ludzie bez pracy. Im jest trudniej się uśmiechać. A czy spotykasz takich kierowców w Mercedesach, którzy mimo wszystko się nie uśmiechają? Nie, zdarzył mi się tylko jeden taki przypadek. Pokazałem temu kierowcy napisy „Uśmiechnij się”, „Wrzuć na luz”, a on zadzwonił do firmy, że kierowca-wariat pokazuje mu jakieś lizaki. Najczęściej jednak wszyscy się śmieją, machają, to też im pomaga. Zaobserwowałem, że często pary wspólnie podróżujące samochodem w ogóle się do siebie nie odzywają – milczą, bo nie mają o czym rozmawiać, są zajęci życiem, sobą… I nagle ja pokazuję się z tym lizakiem, jedna osoba zauważa, pokazuje drugiej – tworzy się między nimi luźna atmosfera, zaczynają rozmawiać, wspólnie komentować i dzięki temu ta ściana milczenia chociaż na chwilę się przełamuje. Pasażerowie autobusu też później wracają do domów, są pod wrażeniem, bo pierwszy raz jechali takim dziwnym autobusem i opowiadają o tym w domu, przy obiedzie – dzięki temu przynajmniej mają o czym rozmawiać. Biorę pod uwagę ten aspekt psychologiczny – to też pomaga. Jak myślisz, co powoduje, że coraz trudniej jest nam ze sobą rozmawiać, nawet w tak bliskich sytuacjach, jakie opisywałeś? Życie bardzo się zmieniło. Miasto to dżungla, człowiek człowiekowi stał się wilkiem. Pędzimy za pieniędzmi, po to by w ogóle przeżyć, żyć na poziomie. Każdy stoi przed wyborem: „mieć czy być?” i najczęściej wybieramy „mieć”. Zatraciliśmy się w pogoni za materialnymi dobrami, a przez to tracimy własne człowieczeństwo. To jest znamienne dla naszych czasów, nie tylko w Polsce, lecz także na całym świecie – może u nas to się trochę inaczej objawia, bo zachłysnęliśmy się wolnością i kapitalizmem, staliśmy się społeczeństwem konsumpcyjnym. Sam często stałem przed takim dylematem: zrobić sobie wolne i zostać w domu z dziećmi czy iść dorobić w dodatkowej pracy? Mieć czy być? Każdy z nas powinien spędzać z bliskimi jak najwięcej czasu, niestety często jesteśmy zmuszeni, by w wolnym czasie iść do dodatkowej pracy. Kiedy po raz pierwszy pomyślałeś o tym, żeby zacząć zwracać uwagę na pasażerów, rozmawiać z nimi, a nie tylko ich wozić? Po miesiącu pracy zobaczyłem, że w kabinie jest mikrofon, z którego mogę skorzystać. Zacząłem zagadywać: dzień dobry Pani/Panu, witam na pokładzie… Tak to się pomału zaczęło rozkręcać, stopniowo wymyślałem coraz więcej tekstów. To pokazuje, że każdy z nas może ze zwykłej pracy zrobić niezwykłą. Myślę, że tak, zwłaszcza jeśli pracuje z innymi ludźmi. Wszyscy przecież żyjemy na tej samej planecie. Chciałbym, żeby każdy był uśmiechnięty i życzliwy na własnym podwórku, a wszystkim nam żyłoby się lepiej. Czy to w biurze, czy w fabryce, wszędzie mamy kontakt z ludźmi, warto więc starać się być życzliwym i uśmiechniętym, a nie sfrustrowanym. Warto być dla drugiego człowieka człowiekiem, a nie tylko rywalizować. Gdyby każdy w swoim miejscu pracy był normalnym człowiekiem, to i w kraju, i na całym świecie wszystkim żyłoby się dużo lepiej. Niestety, to bardzo trudne. Skąd czerpiesz motywację do tego, żeby codziennie przez kilka godzin aktywować ludzi? Sam nie wiem, może z obserwacji, co daję innym. Mocno się w tym spalam, wracam z pracy wypruty z energii, ale wiem, że robię coś fajnego – dla ludzi, dla miasta i przy okazji dla siebie. To jest też moja terapia na zranioną duszę… (śmiech). Każdy ma jakieś problemy, ja odpoczywam od swoich w pracy. Staram się wtedy dać z siebie wszystko, rozweselić ludzi i przekazać tę pozytywną energię dalej. Rozumiem, że nie przeszkadza Ci to w prowadzeniu autobusu… (śmiech)? Nie, mam podzielną uwagę (śmiech). Oczywiście, najważniejsze jest bezpieczeństwo, ale staram się też urozmaicić moim pasażerom podróż. Często ludzie mówią, że za granicą to wygląda inaczej – kierowcy są inni, bardziej normalni, nieraz śpiewają, dowcipkują, albo po prostu mówią „dzień dobry”. To nic przecież nie kosztuje. Nie trzeba się spalać, może czasem wygłupiać jak ja, wystarczy po prostu się przywitać, być dla pasażerów życzliwym – tego niestety brakuje. Proponowałeś swoim kolegom, żeby robili tak, jak Ty? Młodsi koledzy są do tego bardziej chętni, starszych trudniej namówić. Głównym problemem jest brak odwagi. Ciężko przełamać swój wstyd, lęk, a przecież każdy z nas ma jakieś kompleksy i stresy, boi się, jak ludzie zareagują. Kiedy widzę, że ludzie reagują pozytywnie, to mnie to jeszcze bardziej nakręca, ale jak mają posępne miny, to już zaczynam się blokować i stresuję się, że jestem nudny. Pamiętasz jakąś sytuację, która była dla Ciebie trudna – chciałeś sprawić komuś przyjemność, a ktoś zareagował źle? Parę razy zdarzali mi się pasażerowie, którym to przeszkadzało. Pewna pani naskoczyła na mnie, bo powiedziałem o niej, że „jest kolejna łania do zabrania” – wyrzucała mi, jak w ogóle mogę wyrażać się w ten sposób o kobietach, że to jest przedmiotowe traktowanie… Są tacy, na których wystarczy spojrzeć, a oni w odpowiedzi najchętniej zabiliby wzrokiem, wszystko im przeszkadza. To są biedni, sfrustrowani ludzie. Rozmawialiśmy o tym, jak zmieniasz ludzkie nastawienie w czasie swojej pracy, ale sam też korzystasz jako klient z różnych biur, urzędów… Jak to postrzegasz, jakie masz doświadczenia? Wydaje mi się, że pomału coś się zmienia, nawet w urzędach. To jest bardzo powolny proces, ale idzie ku dobremu – pomału zmienia się w Polsce sposób myślenia, postrzegania świata i ludzi. Gdybyśmy byli normalnym, w miarę bogatym społeczeństwem, to wyglądałoby to jeszcze lepiej. Gdyby ludzie mieli pieniądze też na to, żeby sobie wyjść i zabawić się, a nie tylko zarabiać, zbierać na opłaty i siedzieć w domu. Rozśmieszasz Warszawę od 2 lat. Czy zauważyłeś w tym czasie jakąś zmianę nastawienia wobec tego, co robisz? Trudno mi to ocenić, ponieważ wożę różnych ludzi, jeżdżę na różnych liniach. Mam jednak wrażenie, że ludzie odbierają moje działania coraz bardziej pozytywnie – coraz mniej jest ludzi niezadowolonych. Czy mógłbyś opisać najprzyjemniejszą sytuację, która dodała Ci skrzydeł? Dodaje mi skrzydeł, kiedy widzę, jak zmieniają się reakcje moich pasażerów. Po wyjściu z autobusu nie lecą do metra jak w amoku, tylko udaje mi się wyzwolić w nich jakieś ludzkie uczucia, emocje – wychodzą, uśmiechają się, machają, dziękują… To jest dla mnie taka premia – obserwowanie, jak się zmieniają, świadomość, że daję im trochę energii, uśmiechu, wiary w drugiego człowieka. Jak pracodawca na to patrzy? Toleruje to – to już jest dla mnie plus. Kiedyś tylko dostałem od ZTM dyplom i statuetkę z podziękowaniami. Fanpage jest dla mnie takim kontaktem ze światem, pokazuje, że warto to robić – ludzie dziękują, lajkują, to ma dla mnie ogromną wartość. W jakiś sposób działa to też na moją próżność – to jest takie moje „5 minut”. Jakie masz marzenia na 2015 rok? Co mogłoby się wydarzyć, żebyś mógł jeszcze bardziej rozwijać swoje umiejętności? Chciałbym mieć siłę do tworzenia nowych tekstów. Zawsze zazdroszczę chociażby ludziom pracującym w radiu, kiedy audycję prowadzi parę osób – jest wesoło, robią burzę mózgów, mają na to fundusze… Chciałbym móc robić tak jak oni, ale ja przede wszystkim muszę się koncentrować na jeździe autobusu, a nie na nawijaniu. Czy kiedy byłeś kelnerem, też wykorzystywałeś swoje umiejętności interpersonalne? Nie zawsze, jednak starałem się obsługiwać ludzi tak, jakbym sam chciał być obsługiwany. Często się wygłupiałem, żartowałem na bankietach… Starałem się rozładować atmosferę, dać im trochę dystansu do sytuacji i do samych siebie. Tobie z całą pewnością udało się zmienić odbiór zawodu kierowcy. Jak myślisz, czy w każdej pracy, która z czasem staje się przecież rutyną, można znaleźć „coś ekstra”? Nie znam innych branż, ale wydaje mi się, że zawsze można coś wymyśleć. Trzeba być kreatywnym, otwartym – czy to w biurze, czy na poczcie, czy gdziekolwiek indziej. Kiedyś przez parę miesięcy pracowałem w sklepie spożywczym i kiedy z niego odchodziłem, napisałem na kartce A4 hasło „Odprawa dla sympatycznego ekspedienta”, na ladzie położyłem czapeczkę i wrzuciłem do niej parę groszy. Przez 8 godzin uzbierałem 90zł. Ludzie wrzucali, zagadywali… To może być naprawdę cokolwiek. Nie każdy ma poczucie humoru albo jest odważny, otwarty, ale warto jakoś starać się to zmienić, bo dzięki temu może się zmieniać całe społeczeństwo. A gdybyś pracował na kasie w dużym hipermarkecie – co wtedy byś robił? Pewnie indywidualnie zagadywałbym klientów – nawiązywałbym na przykład do tego, co kupili, wykorzystując humor sytuacyjny… Starałbym się urozmaicić sobie pracę i przy okazji pomagać ludziom, żeby pamiętali, że to fajny sklep i częściej chcieli do niego wracać. Czyli żeby coś zmieniać, po prostu trzeba chcieć? Tak, trzeba przełamać ten lęk i włożyć więcej serca w swoją pracę – każdą, mniej lub bardziej ciekawą, lepiej lub gorzej płatną. Wioząc ludzi rano do pracy, mówię zawsze: „wiem, że niechętnie tam idziecie, ale pomyślcie sobie, że zawsze mogło być gorzej – mogliście zostać kierowcą autobusu i wstawać o 2 w nocy, żeby zacząć pracę od 4…”. Robert Chilmończyk z asystentami Karolem i Kacprem Zauważyłam, że stałeś się także mentorem dla młodzieży – w autobusie masz swoich asystentów, którzy również angażują się w Twoje działania. Tak, na stałe pomaga mi trzech asystentów. Pokazują plakietki z napisem „Uśmiechnij się”, kupują cukierki, które później rozdają pasażerom. Na dzień kobiet kupiliśmy kilkadziesiąt tulipanów, zniknęły od razu – wszystkie rozdaliśmy podczas pierwszego kursu. Latem z kolei zrywaliśmy przy pętli kwiaty bzu i rozdawaliśmy pasażerkom. Czyli wszystko można, wystarczy tylko się zastanowić, pomyśleć… Tak, wykazać trochę odwagi, kreatywności. Każdy z nas jest spięty, boimy się o stratę pracy i może dlatego chodzimy do niej tacy spięci, tylko po to, żeby pracować. Niestety, takie też mamy czasy i taki jest ten naród. Już paru cudzoziemców powiedziało mi: wiesz, jak rozpoznać Polaka wśród innych Europejczyków? Polak się nie uśmiecha. W opinii innych narodów brak nam do siebie dystansu i uśmiechu. Jakie jest Twoje nastawienie do zmian w życiu? Mnie też często brakuje odwagi do zmian. Człowiek ma w swojej naturze to, że szybko się przyzwyczaja, zwłaszcza do dobrego, i trudno jest mu coś zmieniać. Boimy się, że wpadniemy z deszczu pod rynnę. No, ale kto nie ryzykuje, ten nie ma. Trzeba zmieniać, iść do przodu, nie bać się. Wiem jednak z własnego doświadczenia, że łatwo o tym mówić, ale dużo trudniej zrobić. Co w takim razie powinno bardziej motywować do zmiany pracy? Najczęściej mówimy, że pieniądze są wyznacznikiem tego, co robimy lub na co się w niej godzimy? Teraz nie zależy mi na pieniądzach tak bardzo jak wcześniej, kiedy człowiek był młody, kiedy się dorabiał… Obecnie staram się po prostu chwytać dzień. Myślę, że takie podejście zależy przede wszystkim od wieku i od sytuacji, w której się znajdziemy. Często jest jednak tak, że chcemy coraz więcej i więcej… Niestety, taka jest nasza natura – jesteśmy chciwi i zachłanni, a apetyt rośnie w miarę jedzenia. Trudno to zmienić. Wydaje mi się, że często widać to chociażby w wielkich korporacjach. Im większe są pieniądze, tym większa zawiść i wyścig ku awansom – rozpoczyna się wyścig szczurów, każdy chce awansować, nie liczy się z dobrem innych współpracowników. Na wierzch wychodzą najgorsze ludzkie instynkty. Na szczęście nie zawsze tak jest, Ty swoją postawą pokazujesz, że można małymi krokami zmieniać codzienność i pomagać obcym ludziom, tak po prostu. Kiedyś na pętli podeszła do mnie pasażerka. Podziękowała mi, że pomogłem jej się odprężyć i zapytała mnie, czy mogę ją przytulić. Przytuliłem ją, a ona zaczęła płakać i tłumaczyć mi, że każdy, kto jechał w tym autobusie, ma swoje problemy – większe czy mniejsze, ale ma. Każdy musi nieść swój krzyż. Powiedziałem jej wtedy zdanie, które wyczytałem kiedyś w jednym z horrorów Stephena Kinga: „na twoim podwórku kiedyś zaświeci słońce”. Piękne, optymistyczne słowa. Kiedy miałem gorsze dni, często je sobie powtarzałem – prędzej czy później będzie lepiej, trzeba tylko dążyć do tego i nie przestawać w to wierzyć. Rozmawiała Anna Węgrzyn Anna Węgrzyn JEŚLI POTRZEBUJESZ: - wydobycia swojego potencjału zawodowego, - pomocy w budowaniu wizerunku swojego i firmy, - wsparcia w procesie zmiany pracy, - wsparcia w procesie zmiany swojego życia na lepsze, NIE CZEKAJ! SKONTAKTUJ SIE JUŻ DZIŚ! aw@ Kim jestem i co robię: Z wykształcenia prawnik, z doświadczenia księgowa, dyr. HR, sprzedaży i marketingu, z powołania i zamiłowania coach International Coaching Community. Jako coach pomagam firmom, ich pracownikom a także indywidualnym klientom wydobyć wszystkie najlepsze cechy z siebie i innych, by móc je wykorzystać w drodze do wspólnego sukcesu. Dla moich klientów słowa takie jak motywacja, potencjał osobisty, rozwój zaczynają nabierać znaczenia, kiedy we współpracy ze mną uświadamiają sobie, jak wymierny może być efekt ich starań, gdy potrafią zarządzać własnymi naturalnymi umiejętnościami. To największa satysfakcja w mojej pracy być świadkiem zmian, które czynią człowieka szczęśliwszym. Dlaczego tu jestem? Magazyn Zmiany w Życiu to realizacja moich marzeń. Stworzyłam to miejsce aby pomagać innym w znalezieniu drogi do siebie i do prawdziwej radości z życia. Ludzie, których poznałam w procesie przygotowań i realizacji projektu tylko utwierdzili mnie w przekonaniu, że to właściwa droga. Dziękuję Wszystkim za wsparcie. Z czego jestem dumna w moim życiu: Jestem wierna swoim zasadom Nigdy nie zrobiłam niczego wbrew sobie dla korzyści. Wszystkie decyzje w moim życiu były podyktowane sercem. Efekt jest cudowny, mogę powiedzieć z pełną satysfakcją, że niczego nie żałuję i wszystko w życiu zrobiłabym tak samo. Moje słabości: Niecierpliwość i coraz gorzej znoszę poranne wstawanie. Mój sprawdzony sposób na zły nastrój: perfumy Cerruti 1881 różowe, pierwszą butelkę kupiłam za większą część mojego wynagrodzenia i do dziś pamiętam uczucie radości, jakie mi towarzyszyło przy zakupie. Od tamtej pory zawsze mam je na półce, nawet patrząc na butelkę uczucie powraca. Do tego płyta Yanni i jego „One man's dream”. Największa zmiana w moim życiu: Moje życie to ciągłe poszukiwania i zmiany. Największe i najtrudniejsze miały miejsce w 2012 roku. Przestałam się uśmiechać i w głębi duszy czułam, że powinnam być w innym miejscu. Dlatego w jednym momencie zdecydowałam się zostawić ówczesną rzeczywistość i znaleźć nową drogę na każdej płaszczyźnie. Miejscowość: Warszawa Kierowca może podzielić regularny odpoczynek dobowy na dwie części: pierwsza musi trwać co najmniej 3 godziny, a druga co najmniej 9 godzin, tak aby razem dawały co najmniej 12 godzin. Uwaga Kierowca musi zakończyć dobowy okres odpoczynku w ciągu 24 godzin od początku dnia roboczego.

Strona 1 z 1 [ Posty: 10 ] Odpowiedz z cytatem Słuchajcie, u nas odwieczny problem. Czy kierowca może sam bez opieki wychowawcy zawieźć dziecko np. do przedszkola? Jak macie rozwiązany ten problem w swoich placówkach? Jaka jest podstawa prawna? Lucynaa Odpowiedz z cytatem Napisano: 16 lip 2014, 14:25 W naszej placówce są dzieci w wieku powyżej 7 lat więc nie ma wożenia do przedszkoli, ale z dzieckiem zawsze jedzie oprócz kierowcy wychowawca. Po drodze zawsze może stać się coś nieprzewidzianego i to wychowawca jest w pracy odpowiedzialny za dziecko, nie kierowca, który ma inny zakres obowiązków. Pozdrawiam Aksa Odpowiedz z cytatem Napisano: 17 lip 2014, 7:30 No tak ale jak jest 14 dzieci i 1 wychowawca to co ten wychowawca ma zrobić? sklonować się? czy do 5 osobowego samochodu zabrać całą 14? Lucynaa Odpowiedz z cytatem Napisano: 18 lip 2014, 10:57 Hmmm, u nas są 3 grupy wychowawcze 10-osobowe- w każdej grupie pracuje 1 wychowawca. Nigdy nie ma tak, że z 14 dzieci zostaje się samemu- ani w dzień ani w nocy. Pewnie dlatego Lucyno nie zrozumiałam Twojego dylematu. Aksa Odpowiedz z cytatem Napisano: 22 sie 2014, 12:58 Najlepiej jak mamy combo - wychowawca z papierami na przewóz osób. Bardzo to ułatwia. Co do samodzielnego przewozu wychowanka. Zdrowy rozsądek naczelną wytyczną. Nie widzę niczego złego w tym, że kierowca sam ma np. zawieźć do internatu spokojnego wychowanka takiego "normalnego". Może się mylę. Uważam, że skoro dziecko 16 letnie może samo jeździć do szkoły transportem publicznym to i sam kierowca może też gdzieś tam zawieźć. U mnie ja i troje wychowawców mamy uprawnienia do przewozu osób więc jak jest jakiś wypad w sobotę lub niedzielę to nie ściągam kierowcy. No i jest tym samym jedno miejsce więcej w busie. marcin75 Odpowiedz z cytatem Napisano: 20 wrz 2014, 17:05 Jakie przepisy mówią o wieku dziecka, w którym może samodzielnie dojeżdżać transportem publicznym do szkoły? U nas dzieci samodzielnie jeżdżą do szkoły po skończeniu 13 r. ż. ??? Strona 1 z 1 [ Posty: 10 ]

. 179 164 39 483 336 416 83 86

czy młody kierowca może wozić pasażerów